این موشک برای اولین بار در سال 1387 به طور رسمی آزمایش شد.

تجربه خدمت موشکهای سوخت مایع در نیروهای مسلح ایران و ضعفهای اشکار این سیستمها باعث شکل گیری ایده ساخت موشکی با سوخت جامد و برد بالا شد.

سجیل یک سیستم دو مرحله ای با توانایی عبور از جو زمین است که این خصوصیت انهدام آنرا توسط سیستمهای ضد موشکی غربی بشدت کاهش میدهد.

این موشک ظاهری  بسیار شبیه موشک سوخت مایع شهاب-3 دارد. با این تفاوت که مزیتهای عملیاتی بسیار زیادی نسبت به شهاب-3 دارد.

تولید سجیل بسیار آسانتر از تولید شهاب-3 است. منابع اسرائیلی تخمین میزنند که ایران سالانه بتواند 166 فروند از این نوع سیستم تولید کند. در حالیکه تخمین غرب در مورد تیراژ تولید شهاب-3 چیزی بین 75-100 فروند است.

برد این موشک حدود 2000 کیلومتر  و قادر به حمل کلاهکی باوزن 750 تا 1200 کیلوگرم
است.

حداکثر زمان لازم برای عملیاتی کردن سجیل حدود20 دقیقه است در حالیکه زمان لازم برای عملیاتی کردن شهاب-3 به ساعتها میرسد.