موشک بالستیک پرتاب شونده اززیردریایی

موشک بالستیک پرتاب شونده اززیردریایی

وجود بالکهای معمول موشکهای زمین پایه امکان پرتاب موشک از زیردریایی را

بسیار دشوار میکند. به همین علت تمام موشکهای دریاپایه با ساختار یکپارچه

و بدون بالک ساخته میشوند. زیردریاییهای مجهز به موشکهای بالستیک جز مخوف

ترین سلاحهای موجود در جهان هستند.

دفاع ضد موشکی

موشک ضد بالستیک موشکی است که برای مقابله با موشکهای بالستیک طراحی میشود. از یک موشک بالستیک برای حمل سرهای جنگی شیمیایی- میکربی - هسته ای و متعارف استفاده میشود. لغت موشک ضد بالستیک بیانگر هرسامانه ضدموشک طراحی شده برای مقابله با موشکهای بالستیک است.با این وجود از این لغت بیشتر در مورد سامانه های ضد بالستیکی که برای انهدام موشکهای قاره پیما طراحی شده اندبکار میرود.پیش از این فقط دو سامانه ضدبالستیک علیه موشکهای بالستیک قاره پیما طراحی شده بودند: سامانه سیف گارد آمریکا که از موشکهای اسپارتان و اسپرینت استفاده میکند- و سامانه ضدبالستیک ای-35 روسیه که ازرهگیرهای گالوش بهره میبرد. هردوسامانه دارای سرهای جنگی اتمی هستند.استفاده از سرهای جنگی اتمی در موشکهای ضدبالستیک به دو منظور انجام میشود:
1-  ایجاد اختلال با پالسهای الکترومغناطیسی در تجهیزات راداری و الکترونیکی موشکها یا ماهواره های دشمن.
2- ایجاد انفجار بزرگ برای در برگرفتن کلاهک اتمی دشمن و افزایش احتمال نابودی آن پیش از برخورد.

سیف گارد فقط تا حدی عملیاتی بود در حالی که سامانه ای-35 روسیه بهبود یافته و هنوز فعال است و اکنون به آن ای-135 گفته میشودو از دونوع موشک گرگن و گازل با سرجنگی متعارف استفاده میکند. سامانه دفاع موشک ملی آمریکا اخیرا به به قابلیت اولیه عملیاتی شدن رسیده است.

سه سامانه موشکی ضدبالستیک تاکتیکی با برد کوتاهتر در حال حاضر عملیاتی هستند: پاتریوت ارتش آمریکا- موشک استاندارد-3 نیروی دریایی امریکاو سامانه آرو رژیم اشغالگر قدس.
سامانه برد بلند پدافند ارتفاع بالای آمریکا که با نام -تاد- شناخته میشود در سال 2011 کاملاعملیاتی خواهد شد
بطور کلی موشکهای ضدبالستیک تاکتیکی کوتاهبرد نمیتوانند موشکهای بالستیک قاره پیما را -حتی اگر در محدوده برد آنها باشند-را رهگیری کنند. رادار موشکهای ضدبالستیک تاکتیکی و ویژگی عملکردی آنها این اجازه رانمیدهد.چون سرهای جنگی موشکهای قاره پیما خیلی سریعتر از سرهای جنگی موشکهای تاکتیکی هستند.با این وجود این امکان دارد که با انجام برخی تغییرات در سامانه تاد و ارتقای آن بتوان بیشتر موشکهای قاره پیما را رهگیری کرد.

آخرین نسخه موشک هاوک آمریکا قابلیت محدودی علیه موشکهای تاکتیکی دارد اما عموما هاوک یک موشک  ضدبالستیک بشمارنمیرود.ادعاهای مشابهی نیز در باره موشکهای بردبلند زمین به هوای سری اس-300 و اس-400 روسیه نیز مطرح است....

ادامه دارد......

در بیش از نیمی از دوران قرن بیستم، ایالات متحده امریکا و اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی دشمنان خونی یکدیگر بودند که در تمام مدت در ترس از دیگری به سر می‌بردند. آنها در سطح حکومتی و از طریق امواج رادیویی به هم چنگ و دندان نشان می‌دادند، به محدوده یکدیگر جاسوس و هواپیماهای جاسوسی می‌فرستادند، در جنگ‌ها به طور غیر مستقیم با هم درگیر می‌شدند و بدتر از همه این‌که، زرادخانه‌های عریض و طویل هسته‌ای داشتند که هر یک دارای چندین برابر ظرفیت لازم برای نابودی کل کره زمین بود.

 در قلب این سیاست جنگ سرد «نابودی قطعی دوجانبه»، مجموعه‌ای از موشک‌های بالستیک قاره‌پیما یا ICBM قرارداشت که تا دهه 1980 / 1360 مانند نیروهای حافظ صلح عمل (!) می‌کرد. هر موشک به یک یا چند کلاهک هسته‌ای مسلح بود و هر لحظه آماده فرمان شروع جنگی ویرانگر بود که خوشبختانه هیچ‌گاه این دستور صادر نشد.

 

اولین موشک‌ قاره‌پیمای عملیاتی ایالات متحده، Atlas D، 50 سال پیش در همین روزها  (31 اکتبر 1959 / 1338، روز هالوین) آماده پرتاب شد.

 

موشک‌ قاره‌پیمای Peace Keeper LGM-118A (حافظ صلح) از ژوئن 1987 / تیر 1366 در پایگاه اف.ای.وارن نیروی هوایی ایالات متحده در ایالت وایومینگ، در سیلوی خود مستقر شده و آسمان را نشانه گرفته است. این سری موشک که در اصل به نام MX شناخته می‌شد، از سال 1986 / 1364 تا سال 2005 / 1384 در خدمت بود. در آن زمان آخرین موشک از 50 موشک پیس‌کیپر در راستای اجرای پیمان کاهش سلاح‌های استراتژیک، استارت 2، غیر فعال شد، این پیمان شامل پیاده‌سازی و نابودی تمام موشک‌های قاره‌پیمای چند کلاهک‌دار طرفین بود.
ولی حتی امروز، دنیا دلایل فراوانی برای ترس از موشک‌های بالستیک دارد، چه قاره‌پیما باشند و چه برد کمتری داشته باشند. تصمیم اخیر ایالات متحده برای انصراف از برنامه دفاع ضدموشکی در شرق اروپا تنش‌های اخیر با روسیه را پایان داده است، ولی هنوز نگرانی‌های جدی در مورد برنامه‌های هسته‌ای کشورهایی مانند کره شمالی وجود دارد.
موشک پیس‌کیپر با 24 متر ارتفاع و بیش‌از 95 تن وزن، می‌توانست با بیشینه سرعت 24هزار کیلومتر بر ساعت، اهدافی در ده‌هزار کیلومتری را هدف قرار دهد. (در LGM-118A حرف ال برای پرتاب از سیلو، جی برای زمینی بودن و ام برای موشک است).

 

محیط بسیار آرام و ساکنی به نظر می‌رسد، ولی این پایگاه موشک‌های پیس‌کیپر در پایگاه هوایی وارن، زرادخانه بسیار وحشتناکی را زیر زمین پنهان کرده است. نیروی هوایی می‌گوید که سری پیس‌کیپر، اولین موشک‌های قاره‌پیمای ایالات متحده بود که از فناوری «پرتاب سرد» استفاده می‌کردند: بخار با فشار بالا آن را از سیلو خارج می‌کرد، و در این نقطه موتور سوخت جامد موشک به کار می‌افتاد و آن را پرتاب می‌کرد.

 

جایی که مسئله سلاح‌های هسته‌ای در میان باشد، هیچ احتمالی برای تصادف یا خطا نمی‌توان در نظر گرفت. برای شلیک یک موشک قاره‌پیما، باید 2 کاربر به طور همزمان و از دو سیستم کنترل پرتاب مجزا که حداقل 3 متر از هم فاصله دارند، فرمان پرتاب یک موشک را صادر کنند تا شلیک انجام شود.

 

این تصویر متعلق به دهه 1980 / 1360 نشان می‌دهد که مانند بیشتر راکت‌های بزرگ، پیس‌کیپر نیز از چندین قسمت تشکیل شده است. بعد از اینکه اولین مرحله موشک را از زمین بلند می‌کند، مراحل دوم و سوم (که از سوخت جامد استفاده می‌کنند) آن را به فضا حمل می‌کنند. سپس مرحله چهارم که از سوخت مایع استفاده می‌کند و سیستم هدایت نیز همراه آن است، باعث بازگشت مجدد به جو زمین می‌شود و کلاهک‌های چندگانه موشک را به سوی هدف نهایی خود رهنمون می‌کند.

 

هر موشک پیس‌کیپر می‌تواند تا 10 کلاهک جنگی را حمل کند. در فرهنگ لغات سلاح‌های هسته‌ای به چنین موشکیل MIRV یا حامل بازگشتی قابل هدف‌گیری مجدد چندگانه مستقل گفته می‌شود. این حامل‌های بازگشتی Avco MK-21 در موزه ملی نیروی هوایی ایالات متحده در دیتون اوهایو در معرض دید عموم قرار دارند.

 

این عکس که با نوردهی بلندمدت گرفته شده، 10 حامل سری MK-21 را در یک پرتاب آزمایشی به سوی اقیانوس آرام در نزدیکی جزایر مرجانی کوایالین نشان می‌دهد.

 

در پایگاه واندربرگ نیروی هوایی در کالیفرنیا در سال 1983، تکنیسین‌ها قرائت‌های تست مدار الکتریکی را برای یک پیس‌میکر بررسی می‌کنند. اولین پرواز آزمایشی این موشک قاره‌پیما همان سال در وندربرگ انجام شد.

 

در اوایل دهه 1980، به‌کارگیری قریب‌الوقوع پیس‌میکر، طوفان عظیمی از مباحثات سیاسی و عمومی را ایجاد کرد. سیلو‌های این موشک‌ها کجا قرار بود ساخته شوند؛ البته اگر اصلا قرار بود ساخته شوند؟ آیا این موشک‌ها باید روی وسایل نقلیه ریلی نصب شوند و از طریق خطوط آهن جابجا شوند تا جلوی حدس زدن روس‌ها را در مورد مکان نصب آنها بگیرند؟
این نگرانی‌ها همچنین در مورد طراحی احتمالی موشک‌های قاره‌پیمای کوچک MGM-134A که به عنوان Midgetman نامیده می‌شد نیز وجود داشت، موشکی که می‌شد با همین سکوی پرتاب متحرکی که در عکس می‌بینید، از طریق بزرگراه‌ها یا خارج از جاده‌ها حمل شود. این ترکیب حامل و سکوی پرتاب 115 تنی ار یک موتور دیزل 1200 اسب بخاری بهره می‌برد که هر هشت چرخ آن را می‌چرخاند. این وسیله در سال 1988 / 1367 تحویل نیروی هوایی شد و اولین بار در سال 1991 / 1370 در پایگاه نیروی هوایی مالمستروم در ایالت مونتانا آزمایش شد. ولی یک سال بعد و در سال 1992 به موزه نیروی هوایی تحویل داده شد، چرا که توسعه موشک قاره‌پیمای MGM-134A متوقف شده بود.

 

اتحاد جماهیر شوروی موشک‌هایش را دست‌کم در رژه‌های روز کارگر به نمایش در می‌آورد. برای کرملین‌شناسان و تحلیل‌گران پنتاگون، این نمایش‌ها فرصت نادری برای چشم انداختن به توپخانه ارتش سرخ را فراهم می‌کرد؛ فرصتی که شامل دیدن موشک‌هایی مانند این موشک قاره‌پیمای کوتاه برد متحرک مدل SS-X-15 در سال 1984 / 1363 می‌شد.

 

اولین موشک قاره‌پیمایی که برای ایالات متحده عملیاتی شد، Atlas D بود که از سال 1959 / 1338 به خدمت گرفته شد (عکس مربوط به آزمایش این موشک در سال 1958 است).
روابط عمومی نیروی هوایی ایالات متحده به مناسبت پنجاهمین سالگرد به‌کارگیری موشک‌های قاره‌پیما گفته‌های ژنرال بازنشسته المر بروکز را منتشر کرده که گفته است: «زمان‌بندی کاملا درست بود. ایالات متحده درگیر فشارهای جنگ سرد و یک رقابت نظامی با ارتش اتحاد جماهیر شوروی بود. فناوری‌های راکت، سیستم هدایت و کلاهک جنگی به حدی تکامل یافته بود که ترکیب آنها در یک موشک قاره‌پیما امکان‌پذیر شده بود. موشک‌های قاره‌پیما توانایی ضربه زدن با بمب‌های اتمی به اهدافی در هر نقطه از کره زمین را در عرض 35 دقیقه از پرتاب فراهم کرده بودند و هیچ سیستم دفاعی شناخته‌شده‌ای در برابر آنها وجود نداشت».

 

این یک موشک قاره‌پیما نیست، ولی می‌توانست باشد. در طول دهه 1960، موشک اطلس در خدمت ماموریت‌های صلح‌آمیز نیز قرار داشت. برای مثال، تصویر حاضر لحظه پرتاب سفینه فرندشیپ7 را نشان می‌دهد که فضانورد جان گلن را به مدار زمین می‌برد.
به عنوان یک موشک قاره‌پیما، SM-65 Atlas D از سال 1959 تا 1965 عملیاتی بود. در آن پیکره‌بندی، ارتفاعی به اندازه 28 متر داشت، و با بیش‌ترین وزن 125 تن در زمان پرتاب، می‌توانست یک کلاهک جنگی را حمل کند. (ولی در پیکره‌بندی برای ماموریت‌های فضایی، این موشک بیش از 33 متر ارتفاع داشت). برد این موشک بیش از ده‌هزار کیلومتر بود و می‌توانست به سرعتی در حد 25هزار کیلومتر بر ساعت برسد.

 

پس از اطلس.دی اولین موشک قاره‌پیمای ایالات متحده که در سیلوهای زیرزمینی جای می‌گرفت معرفی شد، HGM-25a یا  تیتان1 که دوران خدمت کوتاهی داشت و فقط بین سال‌های 1962 تا 1965 (1341 تا 1344) آماده شلیک بود. این عکس در سال 1972 از پرتاب هم‌خانواده جوان‌تر و بلند‌تر آن LGM-25C تیتان2 گرفته شده، که تقریبا برای ربع قرن و از سال 1963 تا 1987 (1342 تا 1365) آماده پرتاب بود.
تیتان2 ارتفاعی برابر 36متر و وزنی برابر 158 تن با مخازن سوخت پر داشت و می‌توانست یک کلاهک هسته‌ای مگاتنی با خود حمل کند. برد حداکثری آن 14هزار کیلومتر و حد اکثر سرعت آن 24هزار کیلومتر بر ساعت بود. البته بدون کلاهک هسته‌ای نیز از این موشک استفاده شد: فضانوردان ماموریت جمینی با آن به فضا رفتند.

 

سپتامبر 1987 / شهریور 1366، این سیلوی موشک تیتان2 در پایگاه لیتل‌راک نیروی هوایی در آرکانزاس با بیشترین خشونت ممکن غیر فعال شد. موشک برداشته شد، و سیلو با 3600 کیلوگرم مواد منفجره که در سوراخ‌هایی در سیمان جاسازی شده بودند، پر شد.
تیتان2 پیشرفت زیادی نسبت به موشک‌های قاره‌پیمای قبل از خود محسوب می‌شد‌، چرا که می‌شد در عرض تقریبا 60 ثانیه آن را از داخل سیلو شلیک کرد. این پیشرفت تا حدی به دلیل استفاده از سوخت‌های مایع «فوق حساس» بود که در دمای اتاق در موشک نگهداری می‌شدند و در صورت ترکیب با هم می‌سوختند. (بر عکس موشک تیتان1 که باید در فرایند پرتاب که بیش از 15 دقیقه به طول می‌انجامید، به سطح زمین آورده می‌شد؛ برای سوخت هم از ترکیبی از اکسید کننده اکسیژن مایع بسیار سرد و سوخت کروزین RP-1  استفاده می‌شد). تیتان2 همچنین نیازی به کنترل شدن با کامپیوترهایی روی زمین نداشت، چرا که از یک سیستم هدایت پیشرفته استفاده می‌کرد.

 

یک سیلوی نابود شده موشک تیتان 2 در پایگاه لیتل راک. آوار به‌جا مانده، مدرکی برای بازرسان شوروی بود که این سیلو دیگر به هیچ وجه قابل استفاده نیست. در اوج دوران خدمت تیتان2، 54 موشک از این نوع در 3 پایگاه در آریزونا و کانزاس و آرکانزاس آماده شلیک بودند.

 

سه موشک که در سال 1988 / 1367 در محوطه اصلی پایگاه وارن نیروی هوایی در وایومینگ قرار داشتند. از چپ به راست، آنها از خانواده‌های پیس‌کیپر، minuteman III و minuteman II هستند. نیروی هوایی ایالات متحده در حال حاضر تقریبا 450 موشک LGM030G مینوت‌من3 در خدمت دارد که در پایگاه وارن در وایومینگ، مالمستروم در مونتانا و مینوت در داکوتای شمالی قرار دارند.
مینوت‌من1 (در این تصویر نیست) که تولید آن به اوایل دهه 1960 بر می‌گردد، اولین موشک قاره‌پیمای ایالات متحده بود که از سوخت جامد استفاده می‌کرد، و تا سال 1967 نیروی هوایی ایالات متحده هزار عدد موشک از این خانواده را در سیلو‌ها داشت. مینوت‌من3 در سال 1970 وارد ناوگان موشکی این کشور شد.

 

تولید مینوت‌من 3 در سال 1978 / 1357 متوقف شد، ولی گزارش‌های نیروی هوایی در مورد موشک‌ها به اطمینان مجدد در مورد برطرف شدن تاثیرات ناشی از فرسودگی اشاره می‌کند: «یک برنامه گسترده افزایش عمر در جریان است تا باقیمانده موشک‌ها را ایمن، مطمئن و قابل اعتماد به قرن 21 وارد کنیم». این ارتقاها شامل تعمیرات در تجهیزات پرتاب، باز تولید موتورهای راکت و به‌روزرسانی تجهیزات مخابراتی می‌شوند.
موشک 20 متری و 38 تنی مینوت‌من3 که از سوخت جامد استفاده می‌کند، بردی بیش از ده‌هزار کیلومتر دارد و می‌تواند به سرعت 24هزار کیلومتر در ساعت یا 23 ماخ (23 برابر سرعت صوت در هوا) برسد. این عکس تعمیرکارانی را نشان می‌دهد که در سال 1980 یک تست الکتریکی را روی یک موشک مینوت‌من 3 در پایگاه وایتمن انجام می‌دادند.

 

در آگوست 2006 / مرداد 1385، دو ستوان در حال عملیات در یک مرکز کنترل پرتاب هستند که در تاسیسات اخطار موشکی B-1 در زیرزمین در پایگاه مینوت قرار دارد. این یکی از 15 تاسیسات مشابهی است که در شمال غربی ایالت داکوتای شمالی قرار دارند. این مرکز زیرزمینی را که در حفاظی از سیمان و فولاد قرار دارد، ضربه‌گیرهای غول‌آسایی در بر گرفته‌اند که برای حفاظت مضاعف در برابر حمله اتمی نصب شده‌اند.
در سال 2006 / 1385، برای اولین بار در مراکز کنترل پرتاب مینوت دسترسی به اینترنت برای کارکنان موشک‌های قاره‌پیمای زیرزمینی امکان پذیر شد. لازم به ذکر نیست که کامپیوترهایی که به اینترنت دسترسی دارند، از سیستم کنترل موشک‌ها مجزا هستند.

 

در صورت لزوم ایالات متحده می‌تواند در برنامه‌ای که Looking Glass نامیده می‌شود، موشک‌های مینوت‌من3 خود را از یک مرکز فرماندهی نیز پرتاب کند. اینجا در عکسی از سال 1981 / 1360، یکی از کارکنان در یک هواپیمای Looking Glass یک پرتاب آزمایشی را هدایت می‌کند.

 

این عکس بدون تاریخ، یک تاسیسات پرتاب مینوت‌من تحت تعمیر را در پایگاه مالمستروم در مونتانا نشان می‌دهد. بین سال‌های 1961 و 1966، در زمان اوج حساسیت جنگ سرد، واحدهای مهندسی ارتش بر ساخت هزار سیلو نظارت داشتند و در بیشتر آنها کار ساخت سیلو هر هفت روز هفته انجام می‌شد.

 

یک تاسیسات تکمیل شده مینوت‌من، که در این تصویر کاملا پنهان شده است.

 

یک مینوت‌من3 در حال پرتاب از پایگاه هوایی واندربرگ. این موشک که یک حامل بازگشتی غیر مسلح را حمل می‌کرد، بیش از 6500 کیلومتر را طی کرد تا به هدفی در نزدیکی جزایر مرجانی کوایالین برسد.

موشک شاویت رژیم صهیونیستی

صدام که تقریبا به جز اسرائیل خود را در منطقه در عرصه فضایی بی رقیب میدید اولین پرتابگر
سنگین جهان اسلام موسوم به العابد را در اواخر جنگ ایران و عراق ساخت وپرتاب کرد. العابد
موشک بسیار سنگین و کندی بود که نیروی استات خود را از 5 موتور الحسین (اسکاد بهبود
یافته عراقی با برد 650 کیلومتر و کلاهکی به وزن 500 کیلوگرم ) میگرفت.وزن کل این
موشک در هنگام شلیک حدود148 تن بود.

سفیر پرتابگری استراتژیک در رقابت فضایی خاورمیانه

وبگاه موشک شهاب-3 به مناسبت پرتاب ماهواره نوید علم و صنعت به فضا و روز ملی فناوری فضایی بررسی میکند.

سفیر

پرتابگری استراتژیک در رقابت فضایی

خاورمیانه

سابقه رقابت فضایی در خاورمیانه به دهه 80 میلادی یعنی زمانی که رژیم صهیونیستی تلاشهای خودرا برایدستیابی به توانایی پرتاب ماهواره های گوناگون به فضا آغاز کرد شروع شد. در آنزمان هیچکدام
از کشورهای منطقه به جز عراق توانایی قابل توجهی در عرصه موشکهای بی هوازی نداشت .

تحلیلی گذرا بر فناوری موشک قیام-1

تحلیلی گذرا بر فناوری موشک قیام-1

این موشک همزمان با راه اندازی نیروگاه بوشهر آزمایش شد. در آن زمان به علت برخی حساسیتها مقامات ایرانی اطلاعات چندانی در مورد برد و کلاهک آن ارائه ندادند اما بعدها این اطلاعات نیز به شکل سازمان یافته ای در اختیار رسانه های داخلی قرار داده شد و حتی دریک نمایشگاه دفاعی در تهران یک بنر که مختصات موشک روی آن نوشته شده بوده نیز نصب شد.

در اینجا مابنانداریم گفته های پیشین را اینجا تکرار کنیم .بلکه در این پست قصد داریم با مراجعه به فناوریهای مشابه نگاه عمیقتری به فناوری موشک قیام-1 داشته باشیم.

از تصاویر منتشر شده چنین برداشت میشود که قیام-1 بر اساس فناوری بکار رفته در موشک شهاب-2 که خود نیز برگرفته از موشک اسکاد-سی کره ایست ساخته شده باشد . اما با این حساب نمیتوان قیام را کپی شهاب-2 دانست زیرا ابعاد و طول بیشتری دارد و برد آن نیز 300 کیلومتر بیشتر از شهاب-2 است. در ضمن بالکهای معمول شهاب-2 نیز در ساختار قیام وجود ندارد.

این 300 کیلومتر اضافه برد در قیام در حالی تامین شده است که وزن کلاهک آن تنها چند کیلوگرم نسبت به شهاب-2 کمتر است .

معمولا 3 راه برای افزایش برد موشکها وجود دارد:

1- کاهش جرم کلاهک و افزایش میزان سوخت

2- کاهش جرم بدنه و ساختار موشک با حفظ جرم کلاهک و افزودن به جرم سوخت

3- افزایش توان موتور موشک

قیام را بایستی نمونه باز طراحی شده موشک شهاب-2 دانست که مزیتهای بیشتری نسبت به آن دارد. به نظر میرسد که متخصصان ایران با حذف بالک و طراحی یک بدنه سبک توانسته اندفضای بیشتری برای سوختگیری آن  تامین کنند. در اینجا دو نکته را باید در نظر بگیریم:

1- برد قیام 800 کیلومتر است  و کلاهکی به جرم 746 کیلوگرم را حمل میکند. در حالیکه موشک شهاب-2 با کلاهک 750 کیلوگرمی 500 کیلومتر برد دارد. برای تامین 300 کیلومتر برد اضافه نسبت به شهاب-2 لازم است که حدود 1500 کیلوگرم از جرم ساختار موشک کاسته شده و همین میزان سوخت به آن تزریق شود.

2- بدنه شهاب-2 از فولاد ساخته شده است اما اطلاعاتی در مورد جنس یدنه قیام در دست نیست. البته به لحاظ ظاهری حذف بالکها کمک شایانی به کاهش وزن بدنه موشک کرده است.

3- قیام از کلاهکی جداشونده استفاده میکند . تصاویر نشان میدهد که کلاهک قیام بسیار شبیه به کلاهکهایی است که در موشکهای قدر- سجیل و شهاب-3 بی وجود دارد. جدایش کلاهک باعث افزایش دقت اصابت به هدف در این موشک میشود. حتی اگر کلاهک از موشک جدا نشود نیز دقت آن از موشکهای شهاب-2 بیشتر است به علت بدنه جمع و جور تر . لازم بذکر است چنانچه بدنه موشک از مواد سبک ساخته شده باشد لازم است که کلاهک  پیش از رسیدن به ارتفاع پایین از آن جدا شود.

4-سرعت موشک  قیام با سرعت شهاب-2 یکی است در حالیکه که طول و برد آن بیشتر است . این نکته میتواند مبین این مسئله باشد که ایرانیان علاوه بر کاهش جرم بدنه توان موتور را نیز افزایش داده اندکه البته با توجه به توانایی بالای ایران کار چندان دور از ذهنی  نیست.

این برد 800 کیلومتری قیام توانایی استراتژیک ایران را برای هدف قرار دادن منافع دشمن در این محدوده به شکل قابل توجهی افزایش داده است.

منابع خارجی طول قیام را کوتاهتر از شهاب-2 ارزیابی کردند اما در بنر نصب شده در نمایشگاه دفاعی ایران طول آن 5 متر بزرگتر از طول شهاب-2 ذکر شده.است. در حالیکه طبق اطلاعات بنر  وزن موشک تنها 100 کیلوگرم بیشتر از شهاب-2 است.

اگر طبق اطلاعات منتشر شده غربی بخواهیم حساب کنیم طبعا قیام نمیتواند بردی معادل 800 کیلومتر داشته باشد زیرا ما به التفاوت وزن آن در هیچ جای دیگر جبران نشده... مثلا وزن سوخت بیشتر نشده چون طول موشک افزایشی نداشته است. قطر موشک هم   0.88 متر ذکر شده  که با این تفسیر طبعا قیام نمیتواند برد خیلی بیشتری نسبت به شهاب-2 داشته باشد.

اما اگر طبق اطلاعات منتشر شده از داخل محاسبه کنیم این افزایش یرد کاملا منطقی به نظر میرسد. در این اطلاعات طول موشک قیام 16 متر ذکر شده که 5 متر از شهاب-2 بزرگتر است . و طبعا این افزایش طول ناشی از بزرگ شدن مخازن سوخت و افزایش حجم سوخت موشک برای پیمایش مسیر طولانیتری است.

به نظر نگارنده  ارزیابی بر اساس اطلاعات داخلی دقیقتر است .  بهترین تفسیر میتواند اینگونه باشد که بالکها حذف شدند و بدنه موشک نیز سبکتر شده. این کاهش وزن نیز به کاربر اجازه میدهد سوخت بیشتری درون مخزن موشک داشته باشد که درنهایت لازم است طول مخازن نسبت به قبل بزرگتر شود. به نظر میرسد که این کاهش وزن هم حدود 1 تن یا بیشتر باشدکه باعث افزایش 300 کیلومتری در برد موشک شده است.

مختصات کلی موشک قیام

مزایای قیام نسبت به شهاب-2

1- برد بیشتر

2-دقت بیشتر

3-سطح مقطع راداری کمتر

4- سکوهای شلیک متنوعتر

از بین همه این مواردنکته 4 ارزش تامل بیشتری دارد.

قیام راه دریا را باز میکند.

همانطور که اشاره شد موشک قیام قابلیت شلیک از سکوهای سیار و ثابت زمینی را دارد . اما مهمترین قابلیتی که در آینده میتوان برای آن در نظر گرفت اینست که این موشک در دریا نیز قابلیت شلیک داشته باشد. بدنه جمع و جور قیام بسیار برای حمل کانتیری بر روی کشتیهای تجاری و نظامی و سکوهای پرتاب زیردریایی مناسب است . مانند تجربه موشکهای آر-27 روسی یا موشک دانوش نیروی دریایی هند.

البته این نکته تا حدود زیادی از جانب مقامات کشورمان نیز تایید شده و با توجه به اینکه جمهوری اسلامی ایران درصدد دستیابی به فناوریهای پیشرفته دریایی است  حضور موشکهایی در کلاس قیام و یا کلاسهای بالاتر در دریاهای آزاد و آبهای سرزمینی علاوه بر اینکه  نیاز به موشکهایی در کلاس سجیل و شهاب را کاهش میدهد  قدرت مانور موشکی ایران را نیز به نحو موثری افزایش میدهد.

در نهایت اینکه به نظر نمیرسد که قیام -1 آخرین موشک از این دست ابتکارات باشد. احتمالا برنامه هایی نیزبرای ارتقای موشکهای شهاب-1 و شهاب-2 و حتی شهاب-3 با توجه به تجربه موشک قیام -1 وجود دارد که در آینده ای نه چندان دور در معرض دید جهانیان قرار خواهد گرقت.

تصاویر مرتبط

?

مشاوره انتشار مقاله ISI دکترمهردادجلالیان:روش تحقیق، آمار تولیدمقاله ISI ازپایان نامه،ویرایش مقاله	شامپو رفع سفیدی مو بیش از 15 سال جوان شوید با این شامپو دیگر نیازی به رنگ مو ندارید
X تبلیغات در بلاگ اسکای

تصاویری زیبا از موشک تندر

 تصاویری زیبا از موشک تندر

 

موشک آبی رنگ مدل ضدکشتی موشک تندر است و مدل زمین به

زمین تندر با رنگ خاکی مشخص است.

 

برای دیدن ادامه مطلب اینجا را کلیک کنید

موشک DF-4 چین

موشک دی اف-4 موشک بالستیک قاره پیمای چینی است .این موشک با نام CSS
 نیز شناخته میشود و یک موشک دو مرحله ایست . موتور این موشک برای تولید پیشران از سوخت  اسید نیتریک/ UDMH استفاده میکند. _ چینیها در ابتدا این موشک را برای تسلط داشتن بر پایگاههای آمریکایی در گوام و شهرهای مهم اتحاد جماهیر شوروی توسعه دادند
برای مرحله لول این موشک از ساختار موتوری موشک دی اف-3 استفاده شده است که قادر است کلاهکی با قدرت 3 مگاتن را 2200 کیلومتر حمل کند.برای مرحله دوم نیز چینیها یک موتور سوخت مایع را توسعه دادند که برد موشک را را به محدوده 5500 تا 6000 کیلومتر میرساند  .  اولین تست این موشک از منطقه  Jianshui   در نوامبر 1970 و1971 انجام شد و موشک شلیک شده توانست به محدوده برد 2050 ناتیکال مایل  دست یابد.

استقرار این موشکها از سال 1975-76 آغاز شد اما در این سالها تنها4 سیستم دی اف-4 آزمایش  شدند و گزارشها حاکی از این است که این آزمایشات همگی بدون سر جنگی اتمی بوده اند. تخمین زده میشود که جمهوری خلق چین حدود 30 فروند از  موشکهای دی اف-4 اس  را ساخته و عملیاتی کرده باشد. تا سال 1995 چین 16 موشک  را مستقر کرد و  تخمین استقرار این موشکها بالای 20 فروند در سال1997 است.

2- استقرار موشک درسیلوی زیرزمینی و به حالت آماده باش که هر لحظه اراده شود شلیک انجام شود.

CEPدایره خطای احتمالی  : 1400- تا 3500 متر

حداکثر زمان راه اندازی 60-120 دقیقه

تصاویر : موشک دی اف-3 و دی اف-4

موشک دی اف-3